Zaterdag zes april. Er werd mooi weer voorspeld, en dat was het. En dat niet alleen, want het werd ook een bijzondere dag. In gedachten verzonken fietste ik op mijn gemak naar de Nemo-studio in Amsterdam. Tja, wat voor wezenlijke veranderingen had mijn lichaam ondergaan? Een litteken door het prikkeldraad in de duinen? Een zichtbaar rimpelige arm bij een Pilates-oefening, waarbij ik dacht ‘is die van mij’?  Of gewoon toch maar de rimpels en groeven vanwege het ouder worden?

Om kwart over twaalf meldde ik mij bij de ontvangst. ‘U komt voor het begeleiden van bezoekers, die de tijdlijn over het veranderende lichaam willen maken?’.  ‘Jazeker, en… nu is precies het moment waarop mijn zoon vijfendertig jaar geleden geboren is’, het was eruit voor ik het wist. Over een veranderend lichaamsmoment gesproken: dit was er zeker één!

De ‘tekentafel’ stond klaar en om één uur meldde de eerste belangstellende zich voor het maken van de tijdlijn. Hierna zou ik nog twee mensen spreken. De eerste twee hadden zich van tevoren aangemeld, de laatste ‘plukte’ ik uit de zaal van de tentoonstelling ‘Living Looonger’, een tentoonstelling over verschillende aspecten van het ouder worden.

De veranderingen die ons lichaam ondergaat tijdens ons leven en de wijze hoe we hiermee omgaan is voor eenieder weer anders. Dat hoorde en zag ik in de verhalen van de ‘tijdlijn-makers’ terug.

Ik zag de ontwikkeling van een rank bloemetje tot breed vertakte boom met dikke, diepe wortels, stevig verankerd en bestand tegen tegenslag of storm. De ervaringen in de vroege jeugd op lichamelijk gebied, die doorwerken in het nu waarbij verbindingen werden getekend. Ik zag een lijn met een paar kleine hartjes en de opmerking ‘ik ben nooit ziek.’ Ik hoorde over positieve ervaringen, maar ook over worstelingen en ups- en downs en werd deelgenoot van verdriet en een verkregen inzicht tijdens het tekenen. Ik merkte de concentratie tijdens het tekenen, waarbij het geroezemoes op de achtergrond nauwelijks werd opgemerkt. En, niet onbelangrijk, merkte ik het vertrouwen dat de tekenaars mij gaven en het gemak waarmee zij het gesprek aangingen.

Mijn afdronk van deze lentemiddag levenslijnen tekenen? Een waardevolle middag, waarbij de tekenaars zich vast wat bewuster zijn geworden van hun eigen lichaam en wat dat voor hen betekent. En voor mij weer een bevestiging van waar ik blij van word, namelijk het contact met de ander.

Anke Brandenburg