Vorig jaar in maart bedacht ik dat het waarschijnlijk fijner zou zijn om naar mijn geboortegrond terug te gaan. Dit is in het noordwesten van Friesland, en mijn twee broers wonen daar. Ik had sinds een half jaar een hondje en die moet je vier tot vijf keer per dag uitlaten. Het verkeer is druk op het Europaplein vooral door de RAI. Ik mopperde over al die "buitenlanders die mij voor de voeten lopen”.

Ik heb mij ingeschreven bij een woningcorporatie en weldra kwamen de beschikbare woningen via de mail binnen. Toen er een woning in mijn dorp vrijkwam aarzelde ik om daarop te reageren. Waaróm vond ik lastig uit te leggen, temeer omdat ik meteen na die beslissing om te verhuizen was gaan inpakken. Doos na doos stapelde zich op in één van mijn lege kamers. Ik heb te laat gereageerd!

Juli kwam en ik werd uitgenodigd voor een BBQ bij mijn familie. Die vertelden dat ze drie weken met vakantie gingen waarop ik aanbood op hun huis en kat te passen. Zij blij en ik blij want nu kon ik drie weken gaan ervaren hoe het is om in een dorp te wonen. Het was een hele hete zomer en ik was dolblij met de grote tuin, de Waddenzee en de rust. Ook ken ik nog veel mensen in het dorp dus aan praatjes en koffiedrink afspraakjes geen gebrek.

Na drie weken was het tijd om naar huis te gaan. Daar aangekomen belde een vriendin om een kopje thee te komen drinken en ik vertelde enthousiast over mijn verblijf in Friesland. Samen met de hond wandelde ik later met haar op straat en zei ”ik moet hier nooit vertrekken, het is daar fijn maar ik pas er niet”.

De dozen zijn niet allemaal uitgepakt en omtrent de buitenlanders zeg ik nu “wel leuk al die buitenlanders”….

Ymkje Swart