Als het even kan, bezoek ik eens in de veertien dagen de lunchconcerten in de Thomaskerk aan de Prinses Irenelaan. Een lunchconcert is per definitie onder lunchtijd, dus neem ik wat te bikken mee voor ná het concert en ga dan in etappes via het Beatrixpark huiswaarts. Dan geniet ik van het ruisen van de bomen, de vele wandelaars met honden en hondjes. Op het grote grasveld mogen de honden vrij rondrennen en kunnen de eigenaren zich onderling vermaken met eigen hondenverhalen. Maar hebben ze enig idee wat die honden onder elkaar uitwisselen?

Ik nestel mij op een bankje met uitzicht op een bronzen beeldhouwwerk van een leuke alerte hond. De levende honden verzamelen zich graag rondom dat nephondje en kletsen wat af met elkaar. Wij denken wel dat het voornamelijk woef, woef of kef, kef is, maar reken maar dat die honden elkaar hartstikke goed verstaan. Ze hebben lol met elkaar dat zich uit in speels ruziemaken, maar ze kunnen zich ook goed boos maken en dan blaffen ze elkaar af. Ik vind het net een scène bij de dorpspomp, maar dan in de gedaante van een kunsthond.

Maar daar blijft het niet bij. Ik wandel een stukje verder en kom dan bij een ronde, met stenen omgeven ontmoetingsplaats waar alle hondenbezitters bij elkaar komen en heel wat af kwebbelen met elkaar. Ze lijken nooit uitgesproken over HUN hond(je). Met mooi weer staat er een ijscoman met z’n kar, want klandizie is verzekerd. Elke dag komt de goegemeente van hondeneigenaren bij elkaar, weer of geen weer. Alle honden kennen elkaar maar het is niet alleen een ontmoetingsruimte voor honden, nee, zelfs meer voor de baasjes. Het houden van een hond is een goed excuus om naar buiten te gaan en je gram over het weer of over de maatschappij aan elkaar kwijt te kunnen: het zijn net de ‘social media’ LIVE.

Anneke Schmidt