Zo'n zeven jaar geleden ontdekte ik volkstuinpark Nieuw Vredelust, op fietsafstand van mijn huis in de Rivierenbuurt. Ik was meteen verliefd. Het begon met enthousiast een tuin opknappen en een blokhutje bouwen, maar gaandeweg hoefde ik steeds minder te doen, ook van mezelf. Het is hier al mooi genoeg. Een beetje wieden, snoeien of knutselen op z'n tijd, het zijn gewoon ontspannende bezigheden, ik zou haast zeggen heilzaam. Je komt hier tot rust, de hectiek van de stad lijkt heel ver weg, de stress valt van je af. Ook gasten en vrienden zijn verrast door de sfeer zodra je het terrein op komt.

Het is een dorp, een bonte gemeenschap van tuinders. Verhalen horen we vooral bij de gemeenschappelijke werkbeurt, bij de koffie op het terras van de kantine, in de wandelpaden op weg naar onze tuin of gewoon bij de buren. Er wordt ook veel gemopperd, dat schijnt bij volkstuinen te horen... Maar vooral genieten we van het buiten zijn, de zon en zeker in deze lange hete zomer van de koele schaduw van de bomen. Hoe dierbaar zijn de zelfgekweekte tomaatjes, de boontjes, de kleurige bloemenborders en de geuren van munt, rozemarijn of lavendel. En altijd de vrolijk kwinkelerende vogeltjes.

Maar dit prachtige Tuinpark wordt bedreigd. Er worden plannen ontwikkeld voor een nieuwe woonwijk, het liefst zonder de volkstuinen. Wij pleiten ervoor om ze te behouden en ze te integreren in de plannen. Als waardevolle groene oase tussen al dat steen. Open voor bewoners in de omgeving en voor ieder die behoefte heeft om te onthaasten en zich te laten verrassen door de prachtige natuur en al die verschillende met liefde onderhouden paradijsjes.

Annemieke Taal